با اهلی شدن اسب، سایش سم ها و پیشگیری از بیماری های مربوط به آن یکی از مهم ترین مشکالت بوده است. به همین دلیل استفاده از اقدامات حفاظتی مختلف مناسب برای ساختار پا در طول تاریخ ادامه داشته است تا حداکثر بهره را از اسب ببریم. به معنای امروزی، دقیقا مشخص نیست که برای اولین بار میخ به سم توسط چه کسی، کجا و چگونه انجام شد. با این حال، مشخص است که از زمان های قدیم برای جلوگیری از ساییده شدن سم ها از مواد محافظ مختلفی استفاده می شده است.
شکل و کاربرد آنها با توجه به دوره ها، جوامع و مناطق متفاوت است. پیشرفته ترین اقداماتی که برای محافظت از پای اسب ها در طول روند توسعه بشریت انجام شده است، نعل اسب است. نعل اسب ابزاری است که از مواد مختلفی ساخته می شود که به طور رسمی با میخ سازگار شده و به شکل هماهنگی به سم نصب می شود. در مورد تاریخچه نعل هایی که با میخ وصل می شوند.

دیدگاه های مختلفی وجود دارد. در قرن هجدهم، آناتومی و فیزیولوژی پا هنوز ناشناخته بود و نعل بندی به صورت تصادفی انجام می شد. پس از نیمه اول قرن نوزدهم، استفاده از نعل اسب به دنبال مطالعات روی آناتومی و فیزیولوژی پا توسعه بیشتری یافت. بسیاری از روشها و تکنیکهای معرفیشده در این فرآیند، پیشرفتهای بعدی را روشن میکنند و مبنایی را تشکیل میدهند که کاربردهای نعل اسب و نعل بندی به این روز برسد. امروزه نعل اسب نه تنها وسیله ای برای جلوگیری از ساییدگی سم است، بلکه به عنصری مهم و ضروری برای افزایش عملکرد اسب و درمان بسیاری از بیماری های پا و اندام تبدیل شده است.